บ้านเราเกือบเสียแม่ไป หมอผ่าท้องแม่ ดึงผมออกมา แต่เหมือน..สายรก..กลัวผมจะเกินหน้าที่บังอาจโผล่ไปชมโลกก่อน... กระชากผมกลับเข้าไปในพุงแม่อีกครั้ง⊙﹏⊙
แม่เล่าว่า "...เพิ่งรู้ว่าอาการหน้าเขียว หายใจไม่ออก เห็นดาวตอนกลางวันเป็นอย่างไร.." หมอต้องให้อ๊อกซิเจน ให้เลือดแม่ และจัดการคีบผมออกมาอีกครั้ง หลักฐานที่ทิ้งไว้ให้ผม คือ ซี่โครงผมด้านขวามีรอยบุ๋มลึกเหมือนเด็กพิการ เห็นชัดเมื่อไม่ใส่เสื้อ
แม่ตั้งชื่อผมว่า "ศมา" ไม่ต้องดูฤกษ์ใดๆ เพราะแม่ชอบชื่อพระเอกเรื่องพระจันทร์แดง "หมอสมา" ชื่อเล่นเกิดจากที่แม่นึกว่าหมอทำหมันหลังคลอดพี่สาวชื่อ "เอย" เป็นคำลงท้ายของสักวา นั่นคือจบ มีคนเดียวก็พอแล้วทั้งๆ แม่รักเด็กมาก แต่ไม่ชอบท้อง เพราะมีปัญหาเวลาคลอด พอหมอบอกว่าท้อง แม่ร้องว่า "อ๋อ" ท้องอีกแล้ว? ผมจึงมีชื่อเล่นว่า "อ๋อ"
แม่คลอดผมได้เพียง 5 วัน เราสองแม่ลูกเป็นอีสุกอีใสทั้งคู่ เหมือนลูกยอเน่าๆ 2 ผล คุณยายจึงแยกผมไปให้ป้าเก็บ คนแก่ใจดีในหมู่บ้านเลี้ยง และ ส่งพี่สาวผมให้ยายทวดดูแล ช่วงที่แม่และผมป่วย เพราะเกรงว่าพี่สาว จะติดอีสุกอีใสด้วย
...ผมจึงไม่ได้กินนมแม่ โตมาด้วยนมกระป๋อง และเป็นหนุ่มลักยิ้มบุ๋มหล่อสุดในครอบครัวที่สาวสูงวัยทุกคนในบ้านต่างทำสงครามยื้อแย่งกันดูแล ไม่ว่าจะเป็นคุณยาย คุณย่า คุณทวด แม่บอกว่า ..อาจเพราะ ผมเป็นหลานชายคนแรกและคนเดียวของบ้าน
แม่ทำงานที่บริษัท AT & T อ.บางปะกง และต้องเลี้ยงลูก 2 คน ในวัยไล่เลี่ยกันด้วย ...แม่จึงต้องฝึกลูกและตัวแม่เองให้เคยชินกับความเป็นอยู่ภาคบังคับนี้แบบกินง่าย อยู่ง่าย
..ตั้งแต่เตรียมนม ทุกๆ เช้า แม่ตื่นตี 4 ล้างขวดนมทั้งหมดให้สะอาด เข้าไมโครเวฟ และใส่น้ำต้มสุก ตั้งเรียงไว้เป็นตับ..ถึง เวลาให้นมแค่ใส่นมแล้วก็เขย่าเป็นอันเสร็จพิธี ผมและพี่กินนมอุณหภูมิน้ำปกติหรือเย็นได้ ไม่เคยต้องร้องไห้คอย แม่สาละวนชงนมกับน้ำร้อน และต้องคอยให้นมอุ่น
...การเตรียมผ้าอ้อม แม่ก็หัดพับผ้าอ้อมแบบกางเกงซูโม่จากหนังสือรักลูก ใส่กระจาดผ้าไว้เป็นตั้งๆ หยิบใช้ได้ง่าย ปัจจุบันดูวิธีพับ จาก https://www.youtube.com/watch?v=7YW3OQLgcXM
...แม่เล่าว่า "...ผมเป็นตัวป่วนทุกเช้า ถ้าไม่หลับหัวทิ่มตกกระโถน ก็คลานลงจากกระโถน ไปนอนมองก้นพี่ที่นั่งปล่อยปู้ดๆ บนกระโถนอย่างสบายใจ...ฟังแล้วรู้สึกแขยง ผมจะขี้สงสัยอะไรขนาดนั้น??
#เรื่องเล่า #ลูก
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น